Na mijn laatste dichtbundel Schaduwboekhouding, februari
2005, was ik er even uit. Ik had wel iets beters te doen dan
dichten. Ik was het echt zat! Het was tijd voor een ongerijmd
leven – met een goede chick en een Vespa die 120 kon. Mijn
vriendin had ook niets met de kinnesinne, de Ïustratietjes en
het intellectuele gedoe van mijn wereld. Ik sprong op de motor.
Om andere wegen te verkennen. Om terrein terug te winnen
op mijn reisangst. Nou, alles wat je hoopt te voelen als je aan
het dichten bent, voel je op Úee wielen. Snelheid. Gevaar. Be-
wustzijn. Alle poriën, alle zintuigen staan open. Motorrijden
is veel overweldigender. Poëzie is de boel stilzeıen en met de
taal schermen. Wat schiet je daarmee op? Dichten is echt voor
mietjes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten